ESİR

    İnsan tanıdığı duyguların esiridir. Geçmişe takılı kalmamız, karmaşık ilişkilerden çıkamıyor oluşumuz hepsinin tek nedeni artık bu duyguları ve hissettirdiklerini tanıyor oluşumuzdur. Bazen içimdeki hislere yenilsem de günün sonunda kazanan ben oluyorum. Çünkü biliyorum gelmeyecek, olmayacak ve güzel bir düş olarak kalacak hafızamda. Peki ya ben neden mi gidemiyorum bu kısır döngüden, cevabı oldukça basit aslında korkuyorum hani öyle sanıldığı kadar cesur biri de değilim. Bir deli cesareti geldi de öyle yaptım deriz ya bazı durumlar için tam olarak bu durum bana da oluyor anlık bir hevesle evet ya yeni bir şeylere bende başlayabilirim diyorum ve devamını şu cümle tamamlıyor; yine aynı şeylerle mücadele etmek zorunda kalırsam? Döngü tam olarak bu noktada başlıyor. 

   Yaklaşık beş senedir belli başlı bir kaç duyguyla beraberim. Yaşadığım kısır döngü içerisinde olabilecek olayları önceden tahmin edip bana hissettirecekleri hakkında kendimi hazırlayabiliyorum çünkü ben ona çok aşinayım ve onun bana hissettirdikleri çok tanıdık. Yeni olacak olanın bana kendimi iyi hissettirmesi de olası bir ihtimal tabi ama ortada yüzde elli oranında bir ihtimalden söz ediyoruz. Ne yazık ki biz insanoğlu olumsuzu kafada kurma konusunda bir numarayız, işte tam bu noktada benim korkularım başlıyor. Yaşama ihtimalimin olduğu bütün hisler iyi veya kötü fark etmez ben bunların hepsine yabancı olacağım, neyin ne olduğunu bilmeyeceğim ve bir kaosun ortasında yok olup gideceğim. 

   Aslını söylemek gerekirse durumun, ben içimde oluşacak kaostan korkuyor ve bundan kaçıyorum. Başa çıkmayı öğrendiğim duygularımla mutsuzluğun içinde mutlu olmayı öğrettim ben kendime. Ellerimle tuğlalarını taşıyıp inşa ettiğim bir hapishane var yüreğimde, gökyüzünü gören. İnkar etmiyorum umut hep var, var olmaya  da devam edecek. Hapishanemin gökyüzünü de görmesi tam olarak buna dayanıyor ve ne yazık ki bu durum benim esir olduğum gerçeğini değiştirmiyor. İnsan tanıdığı duyguların esiridir.