ADEN

   Bilmiyorum. Ne hissediyorum, neden böyleyim, neye ihtiyacım var… Gerçekten bilmiyorum. Sadece bazen birden biri geliyor aklıma, birinin sesi düşüyor kulağıma, birinin yokluğu tekrar oturuyor karşıma ve ben ne yapacağımı bilemiyorum. Kendimi mi özlüyorum, onu mu özlüyorum, yoksa sadece eksik kalmış bir cümleyi mi? Bir yanım hâlâ onun geri gelmesini istiyor. Ama öylece dönmesini değil… Benim yaşadıklarımı yaşayıp, benim sustuklarımı duyup, benim gibi yanarak gelmesini. Ama başka bir yanım, artık o hiçbir yerime değmesin istiyor. Sessiz kalsın, uzakta kalsın. Ben de kendime bir yer bulayım istiyor. Sonra biri geliyor. Ne yapıyor? Hiçbir şey. Sadece var. Ama içimde bir ses, “Bir şey olacak” diyor. Kalbim değil, aklım değil, içimdeki o ince his söylüyor bunu ve ben sadece bakıyorum. Kendime bile bir anlam veremediğim bu hâlimle, bugün ne karar vermek istiyorum, ne de bir şeyden vazgeçmek. Sadece olduğum yerde kalmak istiyorum.  Ve belki… Biraz anlaşılmak.    Çünkü...

    Bu mektup eline geçmeyecek. Belki de bu seni değil, sadece beni ilgilendiren bir vedanın parçası. Çünkü fark ettim ki, artık seninle ilgili gerçekleri içimde eğip bükmeden tutmak istiyorum, kendime dürüst kalmak istiyorum.     Sana ulaşmak istedim, hem de defalarca. Yanlışlıkla oldu diyeceğim mesajlar atmak istedim çoğu kez ama aslında o mesajın her harfi bilinçli olacaktı. Sadece bir nabız yoklaması değil bir iç dökümüydü benim için ama yapamadım. Çünkü senin suskunluğunla, yokluğunla, ilgisizliğinle defalarca yüzleştim ve ben artık kendi içimde bu oyuna devam etmek istemiyorum.  Seni düşündüğüm kadar hiç bir şeyi düşünmedim belki. Duvara asılı bir tablo gibi kaldın, hep orada ama dokunulmaz, hareketsiz, cansız. Sana yüklediğim anlamları senin hiç farkında olmadığın bir derinliğe taşıdım. Sen benim içimde büyürken, senin bana dair ne hissettiğini hiç öğrenemedim. Belki bir hiçtim, belki de bir zamanlar tanıdığın biri. Ama ben seni tanımayı çok istemişt...